Rusya’nın Ukrayna’ya olan işgali 40. günde de devam ederken, savaştan en çok etkilenen Mariupol’den kaçmayı başaran 3 çocuk annesi Nadia Denisenko, yaşadıklarını anlattı. Denisenko, çocuklarıyla birlikte günlerce yiyecek bir şey bulamadıklarını belirterek, “Oğlum bir daha bulamayız diye kaldığımız dairenin farklı yerlerinde hâlâ ekmek ve şeker saklıyor” dedi.
- Reklam -
Yaşadıklarına inanamayan Denisenko, “Şehirden geriye hiçbir şey kalmadı. Mariupol çok canlıydı ve daima gelişiyordu. Harikaydı. Tüm bunlar neden oldu, bunu neden yaptılar anlamıyorum.” tabirlerini kullandı.
Ukrayna’da on binlerce kişi haftalardır, kuşatma altındaki Mariupol’de mahsur. Kentte elektrik, su ve doğalgaz yok. Yardım dağıtımı için insani koridorlar açılması ve kent sakinlerinin tahliye edilmesi teşebbüsleri başarısız oldu. Kentten kaçmayı başaranlar için de zorluklar devam ediyor. Bilhassa de çocuklar için.
- Reklam -
Birinci satın aldıkları şeyler ekmek, sosis ve su almak olan Nadia Denisenko ve üç çocuğu, daima bombalanan kuşatma altındaki Mariupol’de, yakınlarda patlayan bir top mermisi nedeniyle camları kırılan soğuk bir dairede üç hafta yaşadıktan sonra kenti terk etti. Günlerce yiyecek fazla bir şey bulamadılar. Ve neredeyse hiç suları yoktu.
‘ANNE, EKMEK İSTİYORUM’
“Şise suyu bulunca çok sevindik. Suyu saniyeler içinde bitirdik” diyen Denisenko, 5 ve 14 yaşındaki oğulları ve 12 yaşındaki kızıyla yeni geldikleri meskendeki birinci günlerini anlatırken:
“Savaş başladığında küçük oğlum, ‘Anne, ekmek istiyorum’ dedi.”
Kalın duvarlar ortasında günler geçiren ve geceleri bodrumda olan Denisenko, ekseriyetle sabah 5’te uyuduklarını ve bazen uzak, bazen yakından duyulan patlamaların, hepsini uykusuz bıraktığını söyledi.
Mariupol’de bir süpermarkette çalışan 39 yaşındaki Denisenko, “Cehennemi yaşadık. Sabah uyanıp uyanmayacağımızı bilmediğimiz günlerdi” diyerek konuştu.
Mariupol, Rusya’nın Ukrayna’yı işgalinde dehşeti yaşadı. Havadan, karadan ve denizden zalimce bombalanan kentte binlerce kişi ömrünü yitirdi. Birçok kişi çabukla toplu mezarlara gömüldü. Yıkılan binalarıyla kent harabeye döndü.
KORKMA OĞLUM, BUNLAR HAVAİ FİŞEK
BBC’ye yaşadıklarını anlatan Denisenko, “Ağır topçu ateşi altındaydık. Hiçbir şeyi umursamıyorlardı. Oğlum daima patlamaları soruyordu. “Ona ‘Korkma oğlum, bunlar havai fişek’ diyordum” diyor.
Mariupol’de kaldıkları müddet içinde komşuları sokakta yemek pişiriyordu. Denisenko, içeriden daha sıcak olduğu için vakitlerinin birçoklarını dışarıda geçirdiklerini söylüyor. Son iki günde yiyecek hiçbir şey bulamamışlar. Mısır gevreği ya da yulaf bile. Kent sakinlerine nazaran paranızın olması da bir şey değiştirmiyor. Zira kente hiç yiyecek kalmamış.
Kaçma teşebbüslerinden birinde, tahliye noktası sandıkları bir yere gitmişler. Burada otomobiller toplanmıştı. Lakin hücuma uğradılar. Bir adam onu ve çocuklarını yıkılmış bir binaya götürmüş. Burada inançta olacaklarını düşünmüşler.
Denisenko gerisini şöyle anlatıyor:
“Ayrıldığımızda müthiş bir şeye şahit olduk. Bir otomobile top mermisi isabet etmişti. Otomobilin şoförü bir askerdi. Ailesini kentten çıkarmaya çalışıyordu. Başından yaralanmıştı. Adamı bodruma taşıdık. Tabip olmayan genç bir bayan iğne-iplikle ona dikiş attı. Konuta geldiğimizde oğlum ‘Anne, bizi neden öldürmeye çalışıyorlar?’ diye sordu. Ona ne diyebilirim ki? Karşılığını bilmiyordum.”
Günler sonra; 17 Mart’ta sonunda bir sivil konvoyla kentten çıkmayı başardılar. Manguş diye bir köye geldiler. Sonra Rusların kontrolü altındaki Berdiansk’a gittiler. Buradan da Zaporijniya’ya giden bir otobüse bindiler. Yol, Rus askerleri ya da ayrılıkçıların kurduğu barikatlarla doluydu.
ÇAMUR İÇİNDEYDİM
Denisenko, “Sürekli otobüsü durduruyorlardı. Erkekleri denetim ediyorlardı. Telefonlarımıza bakıyorlardı” diyor. Mariupol’de çektiği tüm fotoğrafları silmişti:
“Şehri terk ettiğimizde çamur içindeydim. Banyo yapamamıştım. Daha içecek su bile bulamazken banyo yapmayı düşünemiyorsunuz.”
Zaporijniya’dan ülkenin batısındaki Lviv’e beş günde gelebildiler. Lviv’in büyük kısmında taarruz olmadı. Burada, ülkenin savaşta olduğunu hatırlatan tek şey günde birkaç sefer çalan hava saldırısı sirenleri.
OĞLUM EKMEK SAKLIYOR
Nadia Denisenko, “Burada inançtayız. Yiyecek satın alabiliyoruz. Lakin oğlum kaldığımız dairenin farklı yerlerinde hâlâ ekmek ve şeker saklıyor” diyor.
Bir gün oğluna neden ekmek sakladığını sormuş. “Yarın yiyecek bir şeyimiz olsun diye” karşılığını almış.
Denisenko, çocuklarının yaşadıkları travmayı atlatacaklarını söylüyor. Kızı kentte yeni arkadaşlar edinmiş.
Bir gün savaş bittiğinde ve tekrar inşa edildiğinde Mariupol’e geri döneceklerine de inanıyor:
“Şehirden geriye hiçbir şey kalmadı. Mariupol çok canlıydı ve daima gelişiyordu. Harikaydı. Tüm bunlar neden oldu, bunu neden yaptılar anlamıyorum.”