Aydın Engin’in vefatı beni hüzne boğdu.
- Reklam -
Aydın, sık görseniz de görmeseniz de, varlığını daima hissettiğiniz, yokluğunu kabul etmekte zorlanacağınız isimlerdendi.
Bu tıp adamların gidişi, yaşadıklarıyla, yaşadıklarınızla, bunların kesişen taraflarıyla bir periyodun kapanmasıdır. Aydın vefatıyla onu tanıyan herkesten sanırım bir şeyler eksilmiştir.
Mesleği, uğraşı, hayatı hakkında pek çok yazı çıktı, son iki günde.
- Reklam -
Anlatıldığı üzere adamdı Aydın. Olumlu, sıcak, nüktedan, kucaklayıcı, mücadeleci, mert, doğrucu, demokrat bir adam…
1941 doğumluydu. Hayatının çeşitli setleri vardı. Tiyatroculuk yaptığı, mahpus yattığı, Almanya’da yaşadığı günler ve diğerleri…
Bir kısmını bilirdim, bir kısmını artık okuduklarımdan öğreniyorum. Onunla yakınlığım Agos ve Hrant vesilesiyle oldu.
Hrant’ın vurulmasından sonra, Agos’un birinci sayısını birlikte hazırlamıştık. Sonra, süreksiz yayın idaresi işini, T 24’e gidene kadar o üstlenmişti. O periyotta daima dirsek teması içindeydik, çeşitli bahislerde işbirliği yaptık, birlikte hareket ettik.
Onu özleyeceğim…
Parıltılar içinde yatsın…
BİR DEVRİN RUHU…
Bu vesileyle aklım yıllar öncesine gitti.
2000’li yılların birinci yarısına, 2008-2009’e kadar uzanan dönemine…
Bugün bu devri, Türkiye’nin şu anki durumuna bakarak, şu andan geriye yanlışsız anakronik okuma yaparak açıklamaya çalışan manasız ve muhtemelen süreksiz bir akım var. Genç akademisyenlerde, kamusal yazı ve fikir alanında bu akım, ülkenin son yirmi yılını, yirmi yılın girdilerini, bu periyotta verilen gayretleri, bu devrin kalıcı karlarını, bir paragrafla özetliyor, “yetmez ancak evet” üzere sloganlara sıkıştırıyor, dahası bugünkü popülist fırtınayla eşitliyor.
Ne var ki, temel değişmez.
Bu evre, Türk siyasi hayatında kuvvetli bir değişim ve demokrasi rüzgarının estiği, toplumsal farklılıklar ortasında çatışma kadar etkileşimler ağının oluştuğu bir devri söz ediyordu. Gerçekten bu periyodu anakronik okuma ve tenkide tabi tutan yeni akım bile gücünü hala bu periyottan alıyor.
Evet, rahip Santoro vurulmuş, Hrant öldürülmüştü, misyoner vahşeti yaşanmıştı. Acılar büyüktü. Kerinçsizler, Veli Küçükler, darbe davetleri ortalıkta at koşturuyordu. Tahminen bazıları hakikat ile eğriyi harmanlamaya, değişim ile iktidar hengamesini iç içe sokmaya, 2000’lerin ikinci yarısının belirleyecek bel altı güç atılımlarına ve iktidar uğraşına hazırlanıyordu.
Lakin, ne olursa olsun, ruhu, o birinci evre oluşturmuştu.
Değişim, sorgulama, tabu kırma, açık toplum fikri, siyaset karşısında toplumsalın gücü tartışılmaz bir hegemonya kurmuştu bu devrin ruhu üzerinde…
Özür kampanyası, “Hepimiz Ermeniyiz” tartışmalarından, azınlıkları görmek, bilmek ve fark etmenin, tarihe ve belleğe bakmanın, kavimci milliyetçiliğe karşı durmanın, “demokratik tutumun” ön şartlı olarak tanımlandığı günler…
Geriye ne kaldı?
Siyasal sistem ve tertip bakımından hiçbir şey…
Ancak birey, bellek, zihniyet girdisi bakımında çok şey…
Aydın Engin tekrar bunları getirdi aklıma…